Dot.: Majowe Panny Młode
  Kazdy wybiera, jak mu wygodnie i zgodnie z tym, co mu sie podoba :-)


Ale pozwolicie, ze wkleje zasady slubnego savoir-vivre, bo jest kilka rzeczy, o ktorych ja tez nie wiedzialam, a wyczytalam na innym forum. Nie obrazac sie prosze, jesli komus sie nie podobaja, moze ktos inny natomiast bedzie chcial skorzystac ;)


Panna mloda:

Większość Polek wydających się za mąż, ich przyszłych mężów i rodzin obojga odpowiada na nie w sposób, z punktu widzenia savoir vivre i etykiety, nieprawidłowy, ale zgodny z pewnym bardzo zakorzenionym u nas obyczajem, a lepiej powiedzieć przesądem: powinna być: długa, bogata, jasna (najlepiej biała, ale może być kremowa czy ecree) – jednym słowem taka, że z kilometra widać, ze jest ślubna i taka, że założyć ja można tylko na ślub. Potem idzie do szafy, a gdy bieda przyciśnie próbuje się ją sprzedać z ogłoszenia lub „wcisnąć” za pół ceny jakiejś biedniejszej przyjaciółce, która właśnie wydaje się za mąż. Te 2000 lub 3000 lub więcej, czasami dużo więcej, złotych idzie zatem na coś co cieszy nas kilka, no kilkanaście godzin i jest znakiem, że sroce spod ognana nie wypadliśmy i niej jesteśmy gorsi od innych.

Długa biała suknia bierze się też często z marzeń nastolatki dotyczących jej przyszłego ślubu. Wymarzyła sobie taką suknię i teraz, gdy ślub się faktycznie zbliża, z tego marzenia nie zamierza zrezygnować.

Suknia ślubna, oprócz tego, ze jest do ślubu, musi jeszcze spełniać kilka innych warunków. Musi pasować do stanu zamożności młodych i ich rodzin, wieku młodych (mogą już być nie tacy faktycznie młodzi), figury, pory roku, pory dnia i… wyglądu otoczenia ślubu i wesela, a przede wszystkim ubioru gości na ślubie.

Jeżeli ślub jest wieczorem, a goście przyjdą ubrani – panowie we fraki, a panie w długie wieczorowe bardzo eleganckie kreacje, to suknia panny młodej powinna być długa i bogata. W innych wypadkach niekonieczne. W wielu wypadkach to jej nadmierne bogactwo wyraźnie odstające od wystroju otoczenia i ubioru gości może stać się nawet …kuriozalne.

Jeżeli wiemy, że goście przyjdą – panowie w zwykłych garniturach, a panie w odświętnych sukieneczkach, to suknia powinna być krótka i skromna, a nawet nie musi to być suknia, a tylko elegancka i odświętna, kostium czy garsonka. Propozycję takiego ubioru na ślub znadujemy np. w „Poradniku dobrego wychowania, (Wydawnictwo Edukacyjne Literat, Toruń 2004, s. 105), autorstwa A. Strzeszewskiej i N. Nojszewskiej. Gdy jednak np. zajrzymy do podręcznika savoir vivre pt. „Savoir-vivre XXI wieku. Sztuka pięknego życia” napisanego przez jedną z najbardziej eleganckich kobiet świata baronową Rothschild (Zysk i S-ka Wydawnictwo, Poznań 2006, s. 52) czytamy tam: „może to być krótka elegancka suknia lub kostiumik, obowiązkowy kapelusz lub stroik na głowie i rękawiczki”. Baronowa dodaje jeszcze, ze kreacja panny młodej powinna być biała lub w jasnym kolorze. Co to oznacza w praktyce? Może ona być w każdym kolorze byle miał dużą domieszkę bieli (np. bardzo jasno niebieski, zielony itd.). O tym, że kolorów może tu być dużo piesze też H. R. Żuchowski w swojej „Encyklopedii dobrych manier (Polihymnia, Lublin 2003, s. 210).

Z angielskiego podręcznika, autorstwa H. Schwinghammera pt. „Wielka księga savoir-vivre`u” (Klub dla Ciebie, Warszawa 2003) dowiadujemy się, że panna młoda może być ubrana w suknię długą lub krótką. Jeśli jednak zdecyduje się na krótką, żadna inna kobieta nie może pojawić się na ślubie i weselu w sukni długiej.


Pan mlody i reszta:

Wszystkie osoby uczestniczące w ślubie powinny być ubrane skromniej niż państwo młodzi. Do ubioru państwa młodych muszą być poza tym dostosowane w sposób szczególny ubiory osób towarzyszących państwu młodym w kościele, a więc ubiory: świadków, ojca panny młodej, matki pana młodego, chrzestnych. Punktem wyjścia dla ubioru tych osób jest ubiór panny młodej.

Jeżeli ubrana jest w sukienkę krótką, druhna i matka pana młodego nie mogą mieć sukni długiej, a pan młody, drużba i ojciec panny młodej ubrani są w garnitury dobrane kolorystycznie do pory dnia i krawaty w stonowanych kolorach (w kieszonkach na piersi powinni mieć białe chusteczki, a w butonierce – dziurce w klapie marynarki – kwiaty).

Jeżeli panna młoda ubrana jest w długą białą suknię (wersja najbardziej uroczysta: z trenem), druhna i matka pana młodego powinny być w długich sukniach, a pan młody i drużba powinni być w żakietach, a jeśli ślub odbywa się wieczorem to mogą być we frakach (najbardziej uroczysta forma stroju ślubnego). Nigdy żaden mężczyzna nie może się ubrać na ślub w smoking. Matka panny młodej i matka pana młodego nie mogą być ubrane na czarno. Żadna kobieta, poza oczywiście panna młodą, biorąca udział w uroczystości nie może być ubrana na biało. Panna młoda nie może mieć torebki. Bukiet trzyma w lewej ręce.


I jeszcze pan mlody:

Garnitur składa się z marynarki, spodni i - wedle uznania - kamizelki. Jest ponadczasowym ubiorem męskim, stosownym na każdą niemal okoliczność. Idealnie dopasowuje się do osoby, która go nosi.

Najbardziej stosowne kolory na ślub to ciemne, najlepiej w odcieniach szarości lub granatu, w lecie i na wiosnę mogą być o ton jaśniejsze. Do garnituru pasuje jasna koszula, najlepiej biała, chociaż dopuszczalne są także inne kolory, nawet z delikatnym, stonowanym wzorem, na przykład w delikatne paseczki. Aby pozbawić garnitur nadmiernej powagi, można wprowadzić kolorowy element - kamizelkę lub krawat.

Skromność i prostota są synonimami elegancji, dlatego należy specjalną wagę przyłożyć do jakości materiału i idealnego kroju garnituru.


Smoking nie jest najodpowiedniejszym strojem na ślub ani cywilny, ani kościelny. Smoking to w założeniu strój specjalnie przeznaczony na święta i uroczystości odbywające się wieczorem.

Różne odmiany smokinga w kolorach białym, kremowym czy bordowym, noszonym na jasną czy ciemną koszulę, są w złym guście, a przede wszystkim absolutnie nieodpowiednie na ślub.


Ślub jest jedną z nielicznych okazji, na które można włożyć surdut, strój przeznaczony wyłącznie na oficjalne okazje, a składający się ze
spodni, kamizelki i surduta o charakterystycznym kroju z zaokrąglonym tyłem - właśnie to go różni od fraka, który ma tylne poły wycięte w szpic.

W dalszym ciągu kolor obowiązujący dla surduta, to ciemnoszary, czasem - wyjątkowo - jasnoszary, spodnie w tym samym kolorze i koniecznie sztuczkowe. Do tego czarna kamizelka i długi jedwabny szary krawat.