Panowie
(Czy mamy jeszcze jakąś Panią na forum. Dawno nie widziałem żadnego postu od Lilith?)
Siedzę nad tekstem swej pracy, przeglądam obcojęzyczną literature i czasem trafia mi się jakis termin wojskowy, czy tez związany z militariami, co do znaczenia ktorego mogę sie tylko domyślać. Słowniki wojskowe polsko-angielskie maja to do siebie że podaja hasła ogólnie znane np. attack - atak itp. więc wpadłem na pomysł byśmy na zasadzie wikipedii rozpoczeli tworzenie własnych słowników. Rozumiem, że najpopularniejszy będzie pewnie angielsko-polski, ale nie widzę powodów by tylko do angielskiego sie ograniczać. Myślę, że francuski, niemiecki i rosyjski, byłby do osiągnięcia a terminologia wojskowa (stopnie, jednostki, komendy nazwy broni z innych języków też mogłaby być ciekawa). Może by nam pomógł nasz kolega Ukrainiec, jesli nas jeszcze czasem czyta.
Proponuję podział najpierw językowy, potem w ramach języka alfabetyczny. Nie mam dzis czasu na prace nad tym zagadnieniem, więc wróce do tego pewnie jesienią (mam troche ciekawych terminów do wpisania) ale mam tez więcej pytań. Może ktos coś wie.
oto pierwsze:
weapons-grade plutonium - co to u licha jest. Podejrzewam, że po prostu wzbogacony pluton ale czy jako hasło w słowniku takie własnie należałoby podac tłumaczenie?

" />Dziku pytał Kolegów o sprawę zamieszczenia literatury rosyjskojęzycznej. Język obecnie zrobił się trochę elitarny, lecz bywają też prace o epoce tłumaczone na polski. Z nich najlepsze wg mnie to m.in. wymieniana w jednym z postów wyżej "Dynastia Romanowów" i królowa rosyjskich prac o Powstaniu Listopadowym: Puzyrewskiego "Wojna polsko - ruska w 1831 roku", parę lat temu wznowiona (bardzo uczciwa XIX-wieczna praca, jej lektura plus Tokarza polska praca "Wojna polsko - rosyjska 1830 i 1831 roku" z międzywojnia to podstawa wiedzy o dziejach wojskowych Powstania, obaj korzystali z dokumentów spalonych w 1944 a więc niepowtarzalnych). Polecam też prace napoleonistyczne ś.p. Jana Lubicz - Pachońskiego. Facet pisał je w latach komunizmu, kiedy małe były szanse swobodnego penetrowania przez polskich uczonych archiwów zachodnich; stąd starał się zamieszczać masę szczegółów archiwalnych, tak by jego prace stawały się rodzajem źródła dla kolegów w kraju. Nie są wolne od pomyłek, ale wszystkie są przydatne i "wiecznie zielone", zwłaszcza monumentalne czterotomowe "Legiony Polskie. Prawda i legenda". Każdy tom wydawano osobno, w różnych wydawnictwach i na przestrzeni wielu lat. Dlatego mało kto w Polsce może się dziś cieszyć posiadaniem kompletu (sam mam niestety tylko 4. tom, za to chyba najciekawszy: trochę późnych działań w Italii, dużo o Haiti, niewoli angielskiej i powrocie do kraju w 1807). Polecam też "Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich" tegoż autora. Nie mam na własność, niestety .

Mam w domu 2 słowniki wojskowe rosyjsko - polskie ( spadek po ojcu w wojsku ) .
Wg. nich komenda to w 1 tłumaczeniu po prostu rozkaz w drugim to zespół , załoga , grupa , druzyna , patrol ( aż tyle znaczeń ) .

Leonard Wiszniewski, h. Ramult z odm., syn Jana, powstaniec styczniowy, dowódca w bitwie pod Moskalówką, właściciel majątku Jackowicze, skonfiskowanego po powstaniu, następnie emigrowała do Galicji, żona Ludmiła Zakrzewska

Dzieci:

- Maria Ludwik Błażej Wiszniewski


S. Zieliński, Bitwy i potyczki 1863-1864; na podstawie materyałów drukowanych i rękopiśmiennych Muzeum Narodowego w Rapperswilu, Rapperswil 1913, s. 342.

‟Leonard W., jako powstaniec 1863 w pow. owruckim, przedarł się przez linię wojsk moskiewskich w bitwie pod Moskalówką (gdzie oddział powstańczy został kompletnie rozbity), a następnie przedostał się do zaboru austriackiego. Maj[ątek] rodzinny Jackowicze (pow. owrucki) został przez władze rosyjskie skonfiskowany. (...) Leonard W. jako abs[olwent] Wojskowej Wyższej Szkoły Technicznej w Petersburgu, pracował najpierw przy budowie kolei w Rumunii, następnie osiadł w Drohobyczu, gdzie czy współpracy z Łukasiewiczem stał się jednym z poważniejszych przemysłowców powstającego tam przemysłu naftowego. W tym czasie ożenił się z Ludmiłą Zakrzewską, z którego to związku urodziło się sześcioro dzieci.”


Ziemianie Polscy XX wieku. Słownik biograficzny część 3, Warszawa 1996, s. 163.

Olgierd Henryk Krukowski
Lekarz chorób zakaźnych, mikrobiolog, neurolog, neuropatolog, kręgarz. Urodził się 19 stycznia 1893 roku we wsi Karabczyjów na Podolu, powiat Tynieński, jego rodzicami byli Władysław Krukowski i Wanda z Czajkowskich. Studiował medycynę na uniwersytecie w Odessie w latach 1911 – 1916, w 1916 roku uzyskał tytuł lekarza, a w roku następnym dyplom i prawo praktyki. W latach 1916 -1918, jak sam podał do Encyklopedii Trzaski był asystentem kliniki chorób wewnętrznych w Odessie. Informacja ta wydaje się nieścisła, ponieważ gdzie indziej O. Krukowski kilkakrotnie informuje, że brał udział w wojnie światowej jako kapitan armii rosyjskiej, że w 1917 roku był na froncie w Rumunii. Jako inwalidę wojennego uznano go jako niezdolnego do służby wojskowej. Przez pewien czas pracował na Podolu jako lekarz ziemski. W 1922 roku przeniósł się do Lwowa, gdzie w Instytucie Biologii Ogólnej Uniwersytetu Jana Kazimierza pracował nad zarazkami duru plamistegoRickettsia Prowazenki i był karmicielem zakażonych wszy oraz pracował w Szpitalu Państwowym jako sekundariusz oddziału zakaźnego. W tym okresie intensywnie pracował na terenie wymienionych zakładów oraz pracowni bakteriologicznej Zakładu Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Lwowskiego, badając etiologię, bakteriologię oraz immunologię chorób zakaźnych, zwłaszcza duru plamistego, płonicy i nagminnego zapalenia opon mózgowych, opracowywał z Ludwikiem Fleckiem szczepionkę przeciw durowi plamistemu.
W wyniku tych badań ogłosił w latach 1923 -1924 15 prac naukowych w ‟Medycynie Doświadczalnej i Społecznej”, ‟Nowinach Lekarskich”, ‟Pediatrii Polskiej”, ‟Polskiej Gazecie Lekarskiej”, ‟Paris Medical”, ‟Vracebnoe Delo”. Olgierd Krukowski znajdował czas i na praktykę prywatną. W 1923 roku zweryfikował w Poznaniu dyplom lekarski. W 1924 roku przeniósł się do Warszawy i po uzyskaniu w grudniu tegoż roku prawa praktyki w Polsce zajął się praktyką prywatną zwłaszcza w dziedzinie neurologii. W leczeniu stosował kręgarstwo, którym zaczął interesować we Lwowie. Jako lekarz cieszył się wielkim powodzeniem. Propagował kręgarstwo drogą odczytów, pogadanek i publikacji. Wydał własnym nakładem ‟Kręgarstwo jako nowa metoda leczenia” (Wilno 1926r.), pracę ilustrowaną, przedstawiającą w sposób naukowy anatomię, technikę badania i leczenia w kręgarstwie. W latach 1927 – 1930 wydał 6 broszurek popularyzujących kręgarstwo. Podczas drugiej wojny światowej był wieziony na Pawiaku. Żoną jego była Zofia z Ładów, małżeństwo było bezdzietne. Olgierd Krukowski zmarł 22 listopada 1945 roku w Warszawie.

krukowski

na podstawie: Polski Słownik Biograficzny PAN, 1970r., tom 15