Co nie pamietam ile ten piasek kosztuje ale jakies kilka zlotych
Jesli chodzi o proporcje trof:piasek to zalezy
nie mozna traktowac wszystkich roslin owadozernych tak samo sa to rozne gatunki o roznych wymaganiach. Dla rosiczek pigmejskich i bulwiastych stasuje 1:1 lub 2:1 i wierzchnia warstwa ok 2-3 mm czysty piasek. Sarracenie czysty torf czasem z domieszka perlitu w dolnej czesci doniczki. Perlit - tu wazna sprawa nalezy go wyplukac prze uzyciem bo strasnie pyli i w takiej formi nie nadaje sie do uzycia i jest niebezpieczny dla pluc. Po drugie perlit nie powinien znajdowac sie na powierzchni bo uwielbiaja na nim rosnac algi a to paskudnie wyglada jak na powierzchni doniczki ma sie zielone "gluty". Dzbaneczniki w zasadzie torf:perlit 1:1 na wierzchu czysty torf lub zywy mech. Plywacze epifityczne torf:perlit 1:1 2:1 do 2/3 wysokosci doniczki reszta zywy mech. Plywacze ladowe torf:piasek:perlit 2(3):1:1. Rosiczki torpikalne i sub w zasadzie 2:1 lub 3:1 lub czysty torf ewentualnie z domieszka perlitu. Jak widac jest sporo pole do popisu zeby kazdy "wysmazyl" swoja wlasna idelana mieszanine . Torf - tu nie nalezy oszczedzac nalezy stosowac najlepszy jaki sie uda zdobyc, oszczednosci na torfie potrafia sie brutalnie zemscic

Podniosłem łuk z ziemi otrzepując go z brudu.. jeszcze była przy nim jedna strzała..jedną wykorzystałem na Toruka . Nadchodzą takie czasy że chyba muszę zacząć nosić kołczan ze sobą. Dwie strzały to za mało.
Znowu zaburczało mi w głowie.. ale już wkrótce zaspokoję swój głód.
Przed oczami rosła wielka zielona roślina gotowa do ataku.. jednak Na'vi zostawia w spokoju..atakuje tylko zwierzęta lub ludzi. Jednakże gdy się ją zaatakuje ..ona może odpowiedzieć ogniem na ogień. Wielkie zielono żółte cholerstwo przypominające wielkością bulwiastego ikrana. Wysoka na 7-8m i tak samo szeroka. Może mnie nafaszerować igłami. I to jest właśnie to niebezpieczeństwo.. jednak nie jest tak straszne. Muszę podejść niezbyt blisko i ciachnąć nożem kawałek bulwiastego korzenia odpowiadający mojemu głodowi. Następnie szybko uciec..zawsze lepiej.. dla prewencji. Pamiętam jak będąc małym bawiliśmy się przy takich roślinach bo gdy się w nie dmuchnie wydają bardzo donośny dźwięk...
-hmmmm... może by to wykorzystać ?
Tak.. Neytiri powinna mnie usłyszeć.. lub chociaż Nakmar zrozumie o co chodzi.
Najpierw w to dmuchnę jak w wielki róg wojenny, tak by tego późnego poranka całą pandorę obudzić. a potem oddalę się trochę przywłaszczając sobie kawałek tej przedziwnej rośliny w celu jego zjedzenia. Dobry myśliwy nie powinien mieć problemów z jego zdobyciem. Jedna zasada - trzymać się daleko od kolców a wszyscy będą zadowoleni. No to do dzieła ..ruszyłem przed siebie szukając wystarczająco tubiastego miejsca do zamiany go w instrument.
Gdy już przystanąłem przy takowym.. oddech pełną piersią i .....

Begonia królewska - Begonia rex

Opis:

Begonie znane ukośnicami, są bardzo powszechne w uprawie i występują w tysiącach gatunków, form i odmian. Samych gatunków jest około tysiąca, więc sama liczba wskazuje, jakie bogactwo się kryje pod nazwą begonia. W stanie dzikim występują w tropikalnych lasach Ameryki, Afryki, Azji, porastając poziom runa leśnego. Ponieważ ilość begonii jest olbrzymia, należało je podzielić na sekcje, chociaż najczęściej dzieli się je na: begonie o ozdobnych kwiatach, begonie krzewiaste, begonie o ozdobnych liściach, begonie bulwiaste. Begonia królewska jest najważniejszym przedstawicielem grupy o ozdobnych liściach. Atrakcyjna ze względu na ubarwienie, ukształtowanie liści oraz wzory na liściach, które przybierają barwy: czerwoną, brązową, zieloną, różową a nawet czarną (zależnie od odmiany). Obecne begonie królewskie, to mieszańce, gatunek w czystej postaci jest już prawie niespotykany. Kwiaty tej begonii są bladoróżowe, kwitnące czerwiec-sierpień, niknące na tle wyrazistych, niesymetrycznych, sercowatych liści. B. rex osiąga około 30 cm wysokości.
Uprawa:

Wymaga ona, jak większość begonii stanowisk jasnych, osłoniętych przed bezpośrednim nasłonecznieniem. Lubi stanowiska charakteryzujące się dostateczną wilgocią powietrza. Najbardziej optymalne stanowisko na wystawie północnej w pomieszczeniach o temperaturze 15-18ºC. Podlewamy miękką i odstałą wodą oraz nie zraszamy. Nawożenie umiarkowane w codwutygodniowych odstępach. Podłoże winno być lekkie i żyzne, uzupełnione w dużej mierze torfem. Przesadzamy w okresie wiosennym wówczas, kiedy jest to konieczne, w płaską doniczkę, zaopatrzoną również w warstwę drenażu, troszkę głębiej niż rosła poprzednio (1-2 cm). W okresie jesiennym możemy się spotkać z opadaniem liści z dolnej partii rośliny, nie musimy się nim przejmować, ponieważ jest to normalne. W okresie zimowym należy ograniczyć podlewanie. Begonie łatwo się rozmnaża, poprzez kawałki liścia, pociętego na kilkucentymetrowe trójkąty tak, aby rozgałęziające się nerwy znajdowały się na wierzchołku. Możemy rozmnożyć również poprzez całe liście bez ogonków, kładąc je na wilgotnym podłożu (piasek) w taki sposób, aby mocno przylegał do podłoża oraz wcześniej nacinając grube nerwy. Okres rozmnażania- lato lub wczesna wiosna.
Uwagi:

Roślina wrażliwa na przeciągi i suche powietrze. Nie należy jej trzymać w pobliżu grzejnika. Suche powietrze powoduje zwijanie się liści. Podatna na choroby: zgorzel siewek, czarna zgnilizna ( zbyt zwięzłe podłoże i zbytnia wilgotność podłoża), tłusta plamistość liści (w przypadku dużego zaawansowania, rośliny wyrzucamy, w początkowej fazie usuwamy zainfekowane części i przenosimy roślinę do pomieszczenia o niższej temperaturze), mączniak prawdziwy (usuwamy zainfekowane części a roślinę spryskujemy odpowiednim środkiem chemicznym. Poza tym mogą się pojawić m.in. wciornastki, mszycę.

Kliwia – Clivia



Cliwia

Nazwa pochodzi na cześć lady Clive, księżnej Northumberland i obowiązuje od roku 1866, kiedy zastosowano nową klasyfikację. Jej poprzednia nazwa to Himantophyllum. Cliwia pochodzi z Afryki Południowej i obejmuje trzy gatunki. Jeden z nich Clivia miniata- kliwia pomarańczowa- jest szerzej uprawiany. Można się również spotkać z Clivia nobilis – kliwia szlachetna o skromniejszym wyglądzie i mniej wymagającą niż poprzednia. Jest to roślina bulwiasta, choć jej korzenie tylko troszkę na to wskazuje, są grube, mięsiste i występują w skupiskach. Z krótkiego zgrubiałego pędu wyrastają równowąskie zawsze zielone liście wczesną wiosną. Nowe liście pojawiają się parami, czasem tworząc nową podstawę rośliny. Ze środka wyrasta pęd zakończony dużym baldachem, zawierającym 10-12 pomarańczowoczerwonych kwiatów. Wysokość rośliny waha się od 25 do 50 cm. Dobrze pielęgnowana kliwia, może zakwitnąć drugi raz na jesień, a gdy nie dokonujemy rozdzielania młodych roślin, tworzących się po kwitnieniu, można osiągnąć bardzo rozrośniętą roślinę z wieloma kwiatami.
Uprawa:

Kliwia, to mało wymagająca roślina, tolerująca jasne stanowiska od X do II, przez resztę roku półcieniste. Ważnym jest pozostawienie rośliny w tym samym miejscu, bez względu na porę roku. Nie należy również przekręcać doniczki, dobrze jest na niej zaznaczyć jej ustawienie względem słońca. Na okres zimy należy zapewnić jej temperaturę na poziomie 12-15ºC, dlatego też zaleca się stawianie jej z dala od grzejnika. Od wiosny do jesieni obficie podlewamy i nawozimy, co 14 dni. Przy podlewaniu, należy unikać stojącej wody i wiecznie mokrych korzeni, co jest głównym powodem zamierania roślin. Zimą podlewamy mało, zależnie od panującej temperatury, z reguły jest ono znikome oraz nawozimy, co 4-6 tygodni. Zraszamy ją przy pojawieniu się nowych liści i kwiatów oraz co jakiś czas oczyszczamy liście z kurzu. Podłoże do uprawy, to znormalizowana ziemia, ewentualnie z dodatkiem gliny. Jeżeli chodzi o przesadzanie, to jest reguła, że im starsza kliwia, tym rzadziej powinna być przesadzana. Młode rośliny przesadzamy, co roku tuż po kwitnieniu. Cliwię rozmnażamy przez oddzielenie odrostów lub z nasion. Pamiętajmy, że młode, uformowane roślinki u podstawy można odejmować nie wcześniej niż w drugim roku (powinny mieć, co najmniej 4-5 liści). Oddzielamy najpierw korzenie. Rozmnażanie z nasion jest długotrwałe a czas, jaki mija od siewu do kwitnięcia, to kilka lat. Zbyt ciepłe miejsce zimowania, sprawia, że pojawiają się tarczniki i wełnowce.
Uwagi:

Dość częstym problemem w uprawie kliwi, jest brak kwitnienia. Przyczyną mogą być nieodpowiednie warunki zimowania. Zbyt mało ciepła pod koniec zimy, może się zakończyć „zmrożeniem” pędu kwiatowego

Tojad Mocny
Aconitum napellus



Tojad mocny jest wieloletnim krzaczkiem, który potrafi osiągnąć wysokość od 50 do 150 cm. Należy do rodziny jaskrowatych. Jego wyprostowana łodyga wyrasta z grubych, bulwiastych korzeni. Zioło to posiada lśniące, ciemno-zielone liście na wierzchu, natomiast pod spodem liście są jaśniejszego koloru. Tojad mocny ma kwiaty w kształcie hełmu, które zakwitają latem lub na jesieni, i są zwykle fioletowo-niebieskiego koloru. Korzeń zioła jest bulwiastego kszłaltu, koloru czarno-brunatnego. Tojad mocny lubi rosnąć w górach, gdzie jego silne i długie korzenie wzmacniają osypujące się zbocza. Zioło można spotkać także w ogrodach jako roślinę uprawianą ze względu na swój wygląd. Należy jednak pamiętać, że rośliny tej nie należy sadzić w bliskim sąsiedztwie takich warzyw jak chrzan lub seler korzeniowy (nie mylić z selerem naciowym), ponieważ może się zdarzyć, że zamiast korzenia selera wyrwiemy korzeń tojadu mocnego.

SUROWCE LECZNICZE
Korzenie, kłącza, łodyga, liście, kwiaty.

ZASTOSOWANIE
Nazwa Aconitum może pochodzić od greckiego słowa „akone”, co znaczy „skalisty” lub „urwisty”, ponieważ tojad mocny lubi rosnąć właśnie na takich miejscach. Zgodnie z grecką mitologią, tojad mocny stał się trujący z piany, która spadła z ust Cerberusa, strażnika piekielnych bram, kiedy Herkules wyciągał go z piekielnych miejsc. Medea, kapłanka bogini Hekate, usiłowała otruć swojego pasierba Tezeusza używając tojadu mocnego, aby jej rodzony syn mógł odziedziczyć tron jej męża. Uważano, że tojad mocny znajdował się wsród składników, z których wiedźmy przygotowywały maści, dzięki którym mogły latać.
Tojad mocny był pierwotnie używany w leczeniu bólu, artretyzmu, zapalenia, chorób skórnych oraz nerwobóli. Tojad mocny działa bardzo szybko, stając się aktywnym kilka minut po spożyciu go. Alkaloidy znalezione w roślinie posiadają właściwości przeciwbólowe oraz przeciwzapalne. Tojad mocny jest szeroko i bezpiecznie używany jako środek homeopatyczny w leczeniu stresu zarowno psychicznego jak i fizycznego. Jakkolwiek, korzeń tojadu mocnego jest niezmiernie trujący. Zaledwie 1 łyżeczka korzenia lub jego przetworu może spowodować porażenie mięśnia sercowego czy układu oddechowego. Dlatego też, pomimo jego użycia na przestrzeni wieków, tojad mocny nie jest obecnie rekomendowany przez tzw. niemiecką komisję E, grupę niemieckich ekpertów zajmujących się szacowaniem roślin leczniczych pod względem ich skuteczności oraz bezpieczeństwa.
Inne zastosowanie medyczne zioła to użycie go w przypadkach napięciowych bólów głowy.

HOMEOPATIA:
Lekarze homeopaci przepisują Aconite tym pacjentom, których objawy przypominają skutki zatrucia. Pacjenci wydają się być wyczerpani oraz bojaźliwi, narzekają na pragnienie i bóle nie do wytrzymania, które towarzyszą ich dolegliwościom.
Do celów homeopatycznych, cała roślina – z wyjątkiem korzenia, który jest najbardziej trującą częścia – jest zbierana podczas jej kwitnięcia i ucierana na miazgę. Sok jest wyciskany z uzyskanej miazgi i mieszany z alkoholem, następnie rozcieńczany do otrzymania nie toksycznego poziomu.
Aconite jest używane w leczeniu dolegliwości, które pojawiają się nagle i przeszywająco, często z powodu szoku lub strachu, wystawienia na suche, zimne wiatry oraz okazyjnie, z powodu upalnej pogody. Ten środek homeopatyczny jest zwykle potrzebny od samego poczatku pojawienia się objawów infekcji, takich jak: przeziebienie, kaszel, bóle ucha, oka oraz gardła. Aconite jest także używane w przypadku zapalenia oka spowodowanego obrażeniem. Objawy zapalenia oraz infekcji to również niespokojny, pobudzony sen. Twarz pacjenta jest czerwona, gorąca, spuchnięta, czuje on nagłe uderzenie krwi do głowy, ostry, piekący ból twarzy, ale twarz staje się bardzo blada, kiedy osoba wstaje.
Aconite jest także stosowane w przypadku lęku, strachu połączonego z niepokojem, na przykład w czasie ataków paniki, którym towarzyszą palpitacje serca, zdrętwienia oraz mrowienia na ciele. Osoba wygląda na przestraszoną z rozszerzonymi źrenicami. Aconite jest dobrym środkiem homeopatycznym dla kobiet, które czują się śmiertelnie przerażone podczas porodu.

WYSTĘPOWANIE I UPRAWA
Gatunki tojadu mocnego możemy znaleźć na terenie Europy, Ameryki Północnej, Azji oraz w Afryce. Rośnie na łąkach na terenach górskich i podgórskich.

SKŁADNIKI
Tojad mocny zawiera 0.3 do 2% alkaloidów diterpenowych, głównie akonitynę, cukry, skrobie.

DAWKOWANIE
Zwykle dawkowanie dla dzieci w wieku 5 do 10 lat wynosi 0.06 ml do 0.12ml trzy razy dziennie. Dla dorosłych dawkowanie wygląda następująco: 0.12ml do 0.3 ml trzy razy dziennie.