Parzydło leśne (Aruncus dioicus)
synonim: Aruncus sylvestris



bylina o grubych, drewniejących korzeniach

kwitnie: czerwiec-lipiec

wysokość rośliny: do 2 metrów, szerokość do 1,2 m

stanowisko: półcieniste, na glebach żyznych i wilgotnych okazy są okazalsze

mrozoodporność: całkowita

zastosowanie: soliter, rabaty bylinowe, na kwiat cięty

rozmnażanie: poprzez podział kęp (silnie zdrewniałe korzenie, trudne do wykopania), sadzonki wierzchołkowe wykonane wiosną; roślina długowieczna

uwaga: gatunek dwupienny, kwiaty męskie i żeńskie na oddzielnych egzemplarzach; w uprawie częściej spotykane są osobniki męskie;
W Polsce na stanowiskach naturalnych (Karpaty, Sudety) podlega ochronie

Wiedziałam , bo mam prawie identyczne jej zdjęcie

Czahanka, masz rację to roślina z rodziny storczykowatych.

Okrytonasienna, pączki zimują w glebie. Poza rejonem Karpat i Sudetów występuje bardzo rzadko, uwieczniona na zdjęciu rosła w Beskidzie Wyspowym.

Jak każdy storczyk żyje w symbiozie z określonym gatunkiem grzyba

Storczyca kulista objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.

Goryczka kropkowana Gentiana punctata L.
Goryczkowate Gentianaceae

Gatunek rośliny trwałej, występującej w Alpach, Sudetach, Karpatach oraz w górach Półwyspu Bałkańskiego. Wysoka roślina dochodząca do 80 - 90 cm wysokości. Liscie duże, podługowato - jajowate, pofałdowane wzdłużnie, o wyraźnym unerwieniu. Kwiaty obupłciowe, siedzące, zebrane po 2 - 7 w kątach lisci szczytowych. Cała korona wyraźnie nakrapiana nieregularnie czarnymi, niewielkimi plamkami. Owocem jest podłużna torebka z dość dużymi nasionami.
Rośnie na górskich murawach, trawiastych zboczach i piargach, zawsze na podłożu granitowym. W Tatrach podchodzi do wysokości 2500 m n.p.m.
Garunek pod ścisłą ochroną.
Czasem uprawiana jako roślina ozdobna oraz na surowiec zielarski (tylko korzeń).



Autor: Ginger

W zasadzie to Sosna zwyczajna jest doś powszechna w Polsce, a jej skupiska w postaci chociażby borów sosnowych są dość częstym widokiem. Ostrożność zalecałbym jedynie w przypadku odwzorowywania ternu wybitnie górskiego. Chociaż w Sudetach można ją znaleźć, to nie tworzy ona już takich skupisk jak to ma miejsce np w Wielkopolsce.
Sosna jest najpowszechniesza na terenach wybitnie suchych. Typowy bor sosnowy mozna znalezc na glebach piaszczystych. Ale jej powszechnosc w lasach polskich bierze sie rowniez z nasadzen, ktore kiedys prowadzono masowo i troche bez zastanowienia.
Jesli chodzi o tereny gorskie, to linie kolejowe w Polsce nie przekraczaja gornej granicy lasow sosnowych

Tak, czy inaczej to z Sosną zwyczajną problemów być nie powinno (jeżeli chodzi o jej wystepowanie w okreslonych regionach), nieco ostrożności zalecałbym jedynie w terenie typowo górskim.
Nie wiem, gdzie ta skala z sona ma sie znajdowac, ale w nieco nizej polazonych miejscach na takim stanowisku mozna spotkac rosliny lisciaste, chcoby brzozy, ktore nie potrzebuja wiele do szczescia.

Sosna jest wyjatkowo trudnym drzewem do wykonania w modelu, nie ze wzgledu na pokroj, ale na sposob pokrycia igliwiem. Jak dotychczas naprawde dobrze wykonanej sosny jeszcze nie widzialem.

Krzysztof

berberys żółty? http://www.rosliny-ozdobne.sudety.it/zdjecia/365.jpg mam cos takowego...berberys aurea.( chyba)

http://www.krzewy.pl/Berberys_au/berberys_au.htm

Ktoś wie jak wyglądają tamaryszki?
Ładne to to ? Jak dla mnie całkiem sympatyczne :)


http://www.rosliny-ozdobne.sudety.it/zdjecia/398.jpg

Rezerwat Topieliska pod Zieleńcem - został utworzony dla ochrony torfowiska wysokiego. Zespół obecnej roślinności powstał w okresie polodowcowym. Pokład torfu ma dziś ok. 8 m grubości. Rosnący dookoła bór świerkowy nadaje okolicy surowy wygląd, podobny do subarktycznego. Torfowisko to należy do największych torfowisk w Sudetach.
Jest zasilane wyłącznie wodą z opadów atmosferycznych. Cechą charakterystyczną torfowisk wysokich jest występowanie dwu zespołów roślinnych, tworzących na powierzchni mozaikę. Jeden z nich zajmuje tzw. kępy, a drugi występujące między kępami dolinki. Kępy tego torfowiska budują głównie mchy torfowe. Rosną również na nich drobne krzewinki żurawiny błotnej, modrzewnicy zwyczajnej, wrzosu zwyczajnego, borówki bagiennej, borówki brusznicy i bażyny czarnej. Rosną tam również rosiczki - rośliny owadożerne, mające kwiaty przystosowane do chwytania owadów.

Osobliwością torfowiska jest występowanie brzozy karłowatej, maliny karłowatej, wierzby lapońskiej, a więc reliktowej roślinności polodowcowej, obecnie charakterystycznej dla roślinności koła podbiegunowego.

Dla turystów jest ścieżka dydaktyczna z sześcioma stacjami oraz dwa place wypoczynkowo-rekreacyjne.

http://www.pulsar.net.pl/~sud/torfowisko/index.html

a co to jest za roślina zauważyłem ją na zdjęciach od użytkownika żaku ale niewiem dokładnie co to jest :lol:
http://priv.twoje-sudety.pl/~zaku/akwarium4.jpg

Modrzew europejski
  Modrzew europejski występuję naturalnie w Alpach, Karpatach, Sudetach. Jest to drzewo iglaste, które osiąga nawet do 50 metrów wysokości. Charakteryzuje się bardzo szybkim wzrostem.

Warto wiedzieć, że jest to gatunek długowieczny. Najstarsze okazy liczą sobie ponad 700 lat. Ceniony i rozpowszechniony jest on przede wszystkim z uwagi an swoje drewno, które jest niezwykle trwałe, twarde i co ważne odporne na gnicie, a także na korę.

Jest to drzewo smukłe, nierozłożyste. Kwitnie wczesną wiosną. Ozdobą są szyszki o kulistym kształcie.

Nadaje się do dużych ogrodów, parków, miejsc publicznych. Odmiany miniaturowe można śmiało sadzić w przydomowych ogródkach, a nawet w ozdobnych donicach na tarasach/balkonach.

Modrzew europejska lubi miejsca słoneczne, źle znosi zacienienie i zbyt wilgotne gleby. Gleba powinna być żyzna, kwaśna, lekka. Co ważne - modrzew europejska jest niestety bardzo często atakowana przez szkodniki i choroby roślin, dlatego należy ją często doglądać (można nawet zapobiegawczo zastosować środki chemiczne).

Krotom za rodzaj daje 1 punkt, to ja dam dwa za gatunek. Tak wychodzi, że z krotkiem lubimy te same rośliny.
Powodzenia !

Czas zamykać.

Ta zagadka okazała się bardziej hardkorowa i większość osób nacięła się pisząc, że to wełnianka. Na zdjęciu natomiast widnieje inny gatunek, rzadki i mało znany, ale kto go widział w naturze - ten na pewno go z niczym nie pomyli.

A jest to prześliczna

wełnianeczka alpejska o rozlicznych i bardzo różnych nazwach łacińskich:

Baeothryon alpinum (nazwa u nas obowiązująca)
Trichophorum alpinum (nazwa tradycyjna)
Scirpus hudsonianus.

Poprawnie odpowiedzieli i punkt otrzymują:

Ptyś
cinclus
IrekM
Cephalotus
maciek
Kejbii
nettie

i brawa dla nich

Gatunek mszystych, minerotroficznych (=zasilanych wodą, która miała kontakt z podłożem mineralnym, przez co jest mniej lub bardziej zasobna w sole mineralne), otwartych torfowisk. Rośnie zarówno w miejscach (umiarkowanie) kwaśnych, jak i (umiarkowanie) alkalicznych.

Gatunek borealny uważany za relikt, wpisany do polskiej "czerwonej księgi" roślin (kategoria EN - zagrożony wyginięciem) oraz polskiej "czerwonej listy". Zdecydowana większość stanowisk zgrupowanych jest w skrajnie północno-wschodniej części kraju (głównie Suwalszczyzna = Pojezierze Litewskie, a także północny basen Biebrzy i wschodni skrawek Mazur). Jej zasoby są tam pokaźne.

Poza tym niewielkim obszarem (wchodzącym już w skład zwartego zasięgu), stanowisk jest bardzo niewiele - spośród kilkunastu znanych miejsc występowania na niżu, zwł. na Pomorzu, prawie wszystkie nie istnieją. Oprócz tego gatunek rośnie nielicznie w wysokich Sudetach (gł. Karkonosze) i w Tatrach.

Drugi gatunek z tego rodzaju - wełnianeczka darniowa - ma obłą i gładką łodygę, a przede wszystkim brak jest charakterystycznej "wełny". Rośnie też na nieco innych siedliskach - zwykle wyraźnie kwaśnych, w tym na torfowiskach wysokich. Do zobaczenia na Pomorzu i w Sudetach.

Dziękuję za uwagę