Rzecz dokonała się zgodnie z wolą Marszałka (czego do dziś nie mogą przeboleć
publicyści endeccy pokroju M. Giertycha, dla których prawdziwy Polak to nie
tylko katolik, ale i pochowany w jednym kawałku). Wola ta nie była wprawdzie
zawarta w upublicznionym testamencie, ale wielokrotnie była wyrażana ustnie
wobec żony Aleksandry i brata Adama - jak pisze biograf Marszałka, gen. W.
Jędrzejewicz.

Wykonawcą jej był zaś światowej sławy polski psychiatra, założyciel Polskiego
Instytutu Badań Mózgu, prof. Maksymilian Rose. Wyniki badań opublikował w
niezmiernie rzadkim dziele "Mózg Józefa Piłsudskiego, cz. I, album fotografii",
Wilno 1938 (egzemplarz jest w bibliotece Szpitala Tworkowskiego, gdzie autor
pracował przez pewien okres czasu; ponadto recenzja w "Schweizer Archiv fuer
Neurologie und Psychiatrie", Band XLIV, Heft 2, Zurych 1939). Kolejne części
niestety nie powstały, gdyż już pierwsza była wydaniem pośmiertnym - prof. Rose
zmarł w 1937.

Sam mózg natomiast, przechowywany był na USB w Wilnie i ponoć zachował się do
dzisiaj. W momencie wkroczenia Sowietów na Litwę pracownicy kliniki usunęli
jedank z preparatów opisy, aby udaremnić najeźdźcom ich identyfikację i
ewentualne zbezczeszczenie. Po wojnie zaś nikt nie zadał sobie trudu, by mózg
odnaleźć, choć w dobie badań genetycznych nie byłoby z tym chyba żadnej
trudności - potomkowie Marszałka wszak żyją...

sqh napisał:

> Wykonawcą jej był zaś światowej sławy polski psychiatra, założyciel Polskiego
> Instytutu Badań Mózgu, prof. Maksymilian Rose

Zajrzałem jeszcze do prac gen. Jędrzejewicza i uściślam: prof. Rose badał mózg,
natomiast bezpośrednio sekcji zwłok, wyjęcia serca i mózgu, a potem
zabalsamowania ciała w nocy 12/13 V dokonali mjr dr Wiktor Kaliciński i doc. dr
Józef Laskowski. Właśnie podczas trepenacji czaszki dr Kaliciński - jak sam
przyznał - "załamał się i musiał na czas jakiś przerwać sekcję".

1. Nie tzw. "antysemickie" lecz "antysyjonistczne", nie powiem "antyżydowskie"
bo bardzo cenię ludzi (pochodzenia żydowskiego), Polaków kochających Polskę.
A takich było sporo:
Ignacy Abramowicz, Maurycy Allerhand, Maurycy Altenberg, Szymon Askenazy,
Herman Auerbach, Marian Auerbach, Majer Bałaban, Adolf Beck, Leon Biegeleisen,
Ludwik Bruner, Leopold Caro, Leon Chwistek, Samuel Dickstein, Ludwik Ehrlich,
Marian Eiger, Filip Eisenberg, Aleksander Elkner, Henryk Elzenberg, Feliks
Erbrich, Adam Ettinger, Józef Feldman, Ludwik Finkel, Wilhelm Friedberg,
Zygmunt Fuchs, Hipolit Gliwic, Tadeusz Grodyński, Leon Gruder, Alfred Halban,
Henryk Halban, Leon Halban, Marceli Handelsman, leodor Heryng, Aleksander
Hertz,Tadeusz Hilarowicz, Ludwik Hirszfeid, Henryk Hirszfinkel, Roman Ingarden,
Marian Mojżesz Jacob, Juliusz Kleiner, Henryk Kuna, Kazimierz Kurnatowski, Jan
Hilary Lachs, Ludwik Landau, Adolf Lindanbaum, Stanisław Loria, Joachim
Metallmann, Władysław Natanson, Marian Nunberg, Wiktor Orlicki (Nusbaum), Jakub
Parnas, Eleonora Reicher, Michał Reicher, Henryk Reinhold, Karolina Reisowa,
Józef W. Reiss, Maksymilian Rose, Alfred Rosenblatt, Izaak Rosenzweig, Jakub
Rostowski (Rothfeid), Zygmunt Rozen, Stanisław Saks, Julian Schauer, Mojżesz
Schorr, Marian Serejski, Piotr Słonimski, Stefan Srebrny, Hugo Steinhaus, Leon
Sternbach, Stanisław Stroński, Rafał Taubenschlag, Izaak Wajnberg, Ignacy
Weinfeid, Ludwik Wertenstein, Zygmunt Zalcwasser, Juliusz Zweibaum, Ferdynand
Zweig... (to świat nauki polskiej XIX/XX w., gdybys nie wiedział)

2. Mówisz że obrażasz się na mnie - A wszystko dlatego że przypomniałem iż W.I.
Lenin miał matkę żydówkę z domu Blank (co według Talmudu oznacza był Żydem) -
milczec czy mówic?

Obóz Narodowo-Radykalny (ONR): Stanisław Piasecki (matka Gizela z domu
Silberfeld, córka Izraela i Szajndli z Austerweilów, była Żydówką, która
przeszła na katolicyzm); od 1930 roku w Warszawie związany ze Stronnictwem
Narodowo-Demokratycznym, następnie z Obozem Narodowo-Radykalnym; w latach 1930-
35 współpracownik dziennika "ABC" i "Wieczoru Warszawskiego", w latach 1935-39
założyciel i redaktor tygodnika społeczno-kulturalnego "Prosto z mostu".

- Na każdym polskim państwowym uniwersytecie i w wielu innych uczelniach i
instytucjach naukowych profesorami lub docentami byli Polacy pochodzenia
żydowskiego lub Żydzi, jak np.:

Ignacy Abramowicz, Maurycy Allerhand, Maurycy Altenberg, Szymon Askenazy,
Herman Auerbach, Marian Auerbach, Majer Bałaban, Adolf Beck, Leon Biegeleisen,
Ludwik Bruner, Leopold Caro, Leon Chwistek, Samuel Dickstein, Ludwik Ehrlich,
Marian Eiger, Filip Eisenberg, Aleksander Elkner, Henryk Elzenberg, Feliks
Erbrich, Adam Ettinger, Józef Feldman, Ludwik Finkel, Wilhelm Friedberg,
Zygmunt Fuchs, Hipolit Gliwic, Tadeusz Grodyński, Leon Gruder, Alfred Halban,
Henryk Halban, Leon Halban, Marceli Handelsman, leodor Heryng, Aleksander
Hertz,Tadeusz Hilarowicz, Ludwik Hirszfeid, Henryk Hirszfinkel, Roman Ingarden,
Marian Mojżesz Jacob, Juliusz Kleiner, Henryk Kuna, Kazimierz Kurnatowski, Jan
Hilary Lachs, Ludwik Landau, Adolf Lindanbaum, Stanisław Loria, Joachim
Metallmann, Władysław Natanson, Marian Nunberg, Wiktor Orlicki (Nusbaum), Jakub
Parnas, Eleonora Reicher, Michał Reicher, Henryk Reinhold, Karolina Reisowa,
Józef W. Reiss, Maksymilian Rose, Alfred Rosenblatt, Izaak Rosenzweig, Jakub
Rostowski (Rothfeid), Zygmunt Rozen, Stanisław Saks, Julian Schauer, Mojżesz
Schorr, Marian Serejski, Piotr Słonimski, Stefan Srebrny, Hugo Steinhaus, Leon
Sternbach, Stanisław Stroński, Rafał Taubenschlag, Izaak Wajnberg, Ignacy
Weinfeid, Ludwik Wertenstein, Zygmunt Zalcwasser, Juliusz Zweibaum, Ferdynand
Zweig.
forum.wprost.pl/ar/?O=460579&NZ=11

— Obóz Narodowo-Radykalny (ONR): Stanisław Piasecki (matka Gizela z domu
Silberfeld, córka Izraela i Szajndli z Austerweilów, była Żydówką, która
przeszła na katolicyzm); od 1930 roku w Warszawie związany ze Stronnictwem
Narodowo-Demokratycznym, następnie z Obozem Narodowo-Radykalnym; w latach 1930-
35 współpracownik dziennika „ABC" i „Wieczoru Warszawskiego", w latach 1935-39
założyciel i redaktor tygodnika społeczno-kulturalnego „Prosto z mostu".

— Na każdym polskim państwowym uniwersytecie i w wielu innych uczelniach i
instytucjach naukowych profesorami lub docentami byli Polacy pochodzenia
żydowskiego lub Żydzi, jak np.:

Ignacy Abramowicz, Maurycy Allerhand, Maurycy Altenberg, Szymon Askenazy,
Herman Auerbach, Marian Auerbach, Majer Bałaban, Adolf Beck, Leon Biegeleisen,
Ludwik Bruner, Leopold Caro, Leon Chwistek, Samuel Dickstein, Ludwik Ehrlich,
Marian Eiger, Filip Eisenberg, Aleksander Elkner, Henryk Elzenberg, Feliks
Erbrich, Adam Ettinger, Józef Feldman, Ludwik Finkel, Wilhelm Friedberg,
Zygmunt Fuchs, Hipolit Gliwic, Tadeusz Grodyński, Leon Gruder, Alfred Halban,
Henryk Halban, Leon Halban, Marceli Handelsman, leodor Heryng, Aleksander
Hertz,Tadeusz Hilarowicz, Ludwik Hirszfeid, Henryk Hirszfinkel, Roman Ingarden,
Marian Mojżesz Jacob, Juliusz Kleiner, Henryk Kuna, Kazimierz Kurnatowski, Jan
Hilary Lachs, Ludwik Landau, Adolf Lindanbaum, Stanisław Loria, Joachim
Metallmann, Władysław Natanson, Marian Nunberg, Wiktor Orlicki (Nusbaum), Jakub
Parnas, Eleonora Reicher, Michał Reicher, Henryk Reinhold, Karolina Reisowa,
Józef W. Reiss, Maksymilian Rose, Alfred Rosenblatt, Izaak Rosenzweig, Jakub
Rostowski (Rothfeid), Zygmunt Rozen, Stanisław Saks, Julian Schauer, Mojżesz
Schorr, Marian Serejski, Piotr Słonimski, Stefan Srebrny, Hugo Steinhaus, Leon
Sternbach, Stanisław Stroński, Rafał Taubenschlag, Izaak Wajnberg, Ignacy
Weinfeid, Ludwik Wertenstein, Zygmunt Zalcwasser, Juliusz Zweibaum, Ferdynand
Zweig.

austriackich urzędów skarbowych w Królestwie Polskim; od 7 do 17 XI 1918 roku
był zastępcą ministra skarbu w polskim Rządzie Ludowym w Lublinie Ignacego
Daszyńskiego; następnie organizował skarbowość polską na terenach byłej
okupacji niemieckiej i był do 1939 roku generalnym inspektorem Ministerstwa
Skarbu, opracował szereg projektów ustaw sejmowych z dziedziny podatków
bezpośrednich. Jego brat Leon Wiesenberg (1873- po 1939) był literatem
tworzącym w jezyku polskim;

lnną sprawą jest, że Polacy starali się nie dopuszczać do współrządzenia Polską
ludzi, którzy nie uważali się za Polaków, a Polski za swoją ojczyznę, którzy
źle mówili po polsku (co było nagminne wśród polskich Żydów !). To jednak jest
całkiem naturalne i zrozumiałe. Jak człowiek nie władający dobrze językiem
polskim mógł zostać np. nauczycielem w polskiej szkole czy być urzędnikiem w
polskim urzędzie?

To nie Polacy byli głównymi winowajcami zaognionych stosunków polsko-żydowskich
w okresie międzywojennym. Byli nimi często sami Żydzi!

Stosunek Polaków do Żydów przez wieki był pozytywny, czemu nie mogą zaprzeczyć
uczciwi historycy żydowscy. Sam fakt, że w XVIII wieku mieszkało w Polsce aż
70% Żydów europejskich mówi za siebie. To na ziemiach polskich kwitła żydowska
wiara, kultura i literatura. Bez tego, bez tej pomocy ze strony Polaków, nie
wiadomo jak wyglądałby dzisiaj naród żydowski.